تصویری از آغاز ،،،،،، هنر

هنر آب داد

هنر نان داد

هنر سر پناهی به فرزند یتیم داد

هنر جاده شد راه را نشان شد

هنر میکده شد قبله حاجت خدا شد

هنر نماز شد

هنر حاجت شد

هنر اذان صبح مغرب شأم شد

هنرمند غافل

هنرمند جدای از راه 

هنرمند بی‌ کس و بی‌ عار

هنر آمد

هنرمند را شفا داد

به راه راست هدایت داد

هنرمند رها شد

از انسان جدا شد

هنر را بغل کرد 

به بالینش نظر و نیاز کرد

هنر چو اوی را خار دید

رهایش کرد

ز بالینش جدایش کرد

هنرمند بیدار شد

لحظه ای‌ در اعماق

رنگ ها، تصویری از التهاب شد

بیدار شد

از قید و بند دنیا

بیزار شد

هنر می‌‌گفت:

نگاه انسان

راه، هدایت و وحدت

رنگ گلها

نشاط

.. سایه خروج کرد

داد زد

ساکت ساکت

خورشید را ندیدید

چرخش مینای ایستاده

حرکت سمت وسوی ،،،،راه

خورشید لبخندی زد

گرما و نور را هدیه کرد

خدا

هدایت و خواست  انسان

انفاس زندگی‌ تکامل

شیطان آرام به جلو آمد

خود را در پشت سایه پنهان

ترسان و لرزان

نه نه ،

خواب انسان در رنگ

تاریکی  ذهن بی‌ توجه ای‌

شکستن ذهن

نه . نه

هنرمند صدا را شنید

ترازوی تاریخ

دستان رنگین گمان

پرده تاریخ

شاهد انسان

گذر زمان

و سر آخر

هنرمند خلاق شد

رابطه ‌اش با انسان یک سان شد

ورق‌های رنگین کمان تاریخ

کتاب شد

انسان بیدار شد

و هنر را آموخت

پیام درک از حیات

زیستن با بودن

طبیعت امر ذات

مسئولیت

آغاز شد

بشنو از  ،،،نی‌ قلم،،، چون حکایت میکند                 از  خون   رزیق  بی‌ گناهان‌   شکایت‌ها  میکند 

شعر از  : ک. اعظمی

،،،نی‌ قلم،،، از خون رزیق

جوانی   بود  چو   سست  و           تهید ست                  به  تبعید  از  خانه  بنشست   به   لانه   کرکس

بدانجا  شد  اوی  ز  بی‌ کاری        چه  عیانی                 پرسان به کوچه‌های شهر و  بی‌ عاری    بیانی

خمینی هم شعار شد هم ساز        تنبور    اوی                 زخستگی   مالا   مال    آواز   و  شیپور  اوی

 چاره وقتی‌  آشفته دید  در این        بازار شام                 دمی    فرود     آورد    ز   ساز    یاران   راز

به   وقتش  همراه  با   دیو  سیه روی       شد                 با دشمنان  همراه    با عجنوی    یک سوی شد

به   یک  باره     بسوزاند         سینما   رکس                 بدین فرمان  ببردش  رای  خود  در  لباس  خز

پسین  بس   ندید     فاخری  به   ز فخر خویش                 عمامه  به پا  کرده  و  نعلنگ    بر سر  خویش

به  شهرها  عصیان شد    فغان  ز      شاه دیو                 غافل از مردم   که خود   دیوی  سیه روی   شد

بزین  پس   کلاهی    شرعی  بر      سر  نهاد                  خندقی از   دام  و حیله     کلاه  سر  ملت  نهاد

گرفت   خلافت   را  به      میراث  از  خمینی                  گشت راهش  همان راه  جنایت    چون  خمینی

به یکشب    شدش  ولی     ولایت    در  جهان                  هر  چه   امر   بود  بدادش   به  ان     مسلمان

خبرها بیامد از شکوه   و  شکایت    در جهان                   به  کم کم   نهادند  سر  خفت   بر      سر شان

به  دیوار  و  درب‌ها  زدند    پتک    ناباوری                  از این  شکوه‌ها   و  شکایت‌های   در به دری

بدادش  فرمان  ولی‌   به   هر  صغیر  و  کبیر                  که نابرده  فرمان  فقیه   بگردد     ز  ما  حقیر

به  فردایش   بشکستند     مردم     دیوار  ولی‌                  گماردند عمامه  بر  زیر  پای  و  شعأر  فخیر

بدین سان  غضبناک   گشت   کفتار    ز  خلق                  بدآنسان داد  نشانی   از  بیدادهای    ۶۷- ۶۰

گشوده   بارها    درب     زندانها      ز  والی                   به  دامی   که  اهووان    بیافتادند     به چاهی

در خفا     عمامه   گره  شد   بر چوبه    دا ر                   از   پیر  و  جوان  گرفتار در  این   ظلم  نهان

بغایت برفت ظلمی  نهان در این    سال و سی                  کز اوی  ندید خوابی خوش در این سال ها کسی‌

ظلم جبّار روبنده شد بر سر این روزگارقریب                  دعویی گرگ طمع کار شد   میان این  غاصبان

یکی را اندرز گشت که شب      آخر   سر آید                  آن یکی‌ را   قرصی نان   ولایت  بر گرسنگان

مردمان همی‌  آتشی بر زیر   خاکستر   شدند                   از درون خود خوری چون شعله ای‌  سوزان شدند

نا گهان  بادی   ز اطراف   پراکنده      وزید                   هر چه   خاکستر  بود  از  روی  آتش   بر دمید

شعله ای‌ سوزان شرر گشت   آتشی     عمیق                    سوز و   سرما  را  بیاراید   ز آتش  این   امید

سفله دیو  جماران  چو گشت  روسوای جهان                   شرزه   آتش   بگشت  به صد  فروزان از نهان

زد به  نافذ جان این نابکاران آنچنان از درون                   کند  ریشه    ظلم و ستم  را  بی‌ قرار  بی‌ نشان

هر چند این آتش  خانمان  سوز بود    مرهمی                   بر روی زخم‌های خلق های  جهان جانسوز بود

 شعری از ک. اعظمی

20.02.2014